Luang Prabang - 7 uur 's ochtends, voordat we goed en wel onze tassen hebben ingepakt staat onze tuk-tuk chauffeur al te popelen om ons richting het bus station te brengen. Hij geeft al enkele keren aan wat een prima eetgelegenheden het busstation herbergt. Over ontbijten hoeven we volgens hem geen enkele zorgen te maken. Zodra onze tassen ingepakt zijn start hij de motor om te vertrekken. Alleen dan blijkt dat onze 16 jarige hostel manager onze kamer nog moet checken. De chauffeur gooit er een paar gebrekkige "oh my god's'' uit. Na een paar keer checken en telefoontjes plegen geeft de jongen zijn fiat, we mogen vertrekken. Wij blij chauffeur blij, klein managertje  minder blij, want die was er inmiddels wel achtergekomen dat we de bus tickets niet bij hem geboekt hadden. Hij kon fluiten naar z'n commissie en wij naar zijn glimlach (maar wat wil je als dertig procent bij de ticketprijs opgooit). Waarschijnlijk was dat ook de reden dat meneer tergend traag de kamer ging controleren en vervolgens zogenaamd wat telefoontjes moest plegen. Een kwartier later kwamen we op het busstation aan. We waren 45 minuten te vroeg, maar toch wilden de busjes mannen onze bagage zo snel mogelijk in de laadbak gooien, om vervolgens wel een halfuur te laat te vertrekken. Maar wij namen rustig de tijd om onze tassen in de sealbags te stoppen en ze vervolgens te voorzien van een degelijk slotje. Verhalen over miniatuuraziaten in laadruimtes die bagage ''controleren'' wilden wij liever voorkomen. Om 8 uur startte de buschauffeur de motor en iedereen rent naar binnen om er vervolgens achter te komen dat het gros verkeerd zit omdat ze hier in Laos dus de nummers op de achterkant van de stoel zetten terwijl ze wel voor de zit plek daarvoor bedoelt is. Maar uiteindelijk zit iedereen klaar voor vertrek. Maar deze chauffeur heeft geen haast en gaat weer naar buiten om nog eens rustig een sigaretje te roken. Hij laat iedereen rustig een half uurtje wachten. Om half 9 begint dan eindelijk onze 10 uur durende rit door de bergen van Laos.

We reizen dan wel in een heuze VIP bus. Of anders gezegd een roestbak die in mooie kleuren is overgespoten en waar heel groot VIP op de ramen is gespoten. Eenmaal onderweg merk ik al snel dat er een bejaarde chinees met ADHD voor mij heeft plaatsgenomen. Hij heeft een mooie rooie pet op en een hippie spijkerbroek (jaja strak boven wijd onder),  en maakt graag foto's van passagiers met zijn paarse canon coolpix. Na een uurtje onderweg te zijn, geen seconde stilgezeten trouwens, begint uit gebreid zijn buurvrouw te masseren. Het hele gebeuren ziet er nogal lomp uit. Gelukkig gaat de tijd al wel wat vooruit en na 2,5 trakteren Lisanne en ik ons op een typisch Laos baguette met la vache quiri (smeerkaas dus). Ja als de Fransen iets koloniseren doen ze het goed, met als gevolg Aziaten met een stokbrood in de ene hand en een bord rijst in de andere. Als Nederland het beetje goed had gedaan hadden we in Indonesië tenminste hutspot en boerenkool kunnen eten.

Als we eenmaal weer onderweg zijn lijkt het de buschauffeur een goed plan om wat plaatselijke hits op te zetten, een mooie reden voor ons om wat minder plaatselijke muziek op onze oren te plaatsen.  Wonder boven wonder lijkt onze vreemde hippie chinees van boven de 60 er wat rustiger door te worden. Tijd om even onze ogen te sluiten en af en toe een blik te werpen op het prachtige landschap wat aan ons voorbij trekt. Steeds meer begint te blijken dat Laos een prachtig land is. Er doemen naast de weg avatar-achtige rotspartijen op, bekleed met een mantel van jungle waarop alle tinten groen aanwezig zijn. Af en toe passeren we dorpjes met houten huisjes en een waterput waar Unicef op staat. Dan kom je erachter dat het arme Laos van een paar decennia geleden nog niet helemaal verdwenen is. Hierdoor behoudt het land nog wel zijn eigen sfeer in de meeste plekken wat vaak in Thailand ver te zoeken is.

Inmiddels zijn we al 8 uur onderweg, Lisanne heeft af en toe haar misselijkheidsmomentjes maar verder is het nog niet vervelend. (Kan ook komen door de stukjes groen varkensvlees in onze gratis lunch, een overheerlijke kom noodlesoep). Owja als iets gratis is hebben locals en Chinezen de neiging een rij te negeren zodat bijna letterlijk de kommen uit je handen worden gepakt. Ik verdenk eigenlijk vooral de Chinezen ervan. Blijkt toch een erg onbeschoft volkje te zijn dat in een eigen wereld leeft en doen alsof ze het overal voor het zeggen hebben. Zelfs veel thaisen vinden chinezen erg naar en zelfs een ware plaag bleek uit een paar gesprekken afgelopen tijd.

Ondertussen blijkt al snel dat we de negen a tien uur niet gaan halen, op principe geen probleem aangezien we daar toch al rekening mee hadden gehouden. Waarschijnlijk heeft ooit op een zonnige dag met wind mee ergens op een maandag in de koele periode een bus deze tijd gehaald en beschouwen ze dit maar als praktisch mogelijk en als richtlijn. Maar we hadden gehoord dat de bus dit bijna nooit haalde. Ondertussen heeft onze hippie chinees ook niet stil gezeten. Nadat hij een rustmomentje had gepakt probeert hij meerdere malen een conversatie te starten met twee westerse doven vriendinnen, ook nog eens in het chinees. Het is al te raden wat volgt zijn ongemakkelijke conversaties die snel stokken. Gelukkig vind hij nog steeds vreugde in het schieten van plaatjes van passagiers in de pauze's. Er valt veel te zeggen over de beste man maar het houdt de reis wel interessant. In de pauze's doen wij ons vaak te goed aan waterkastanjes, fantastisch stukje fruit/noot ziet eruit als een gekookt ei en smaakt naar lychee en kost niks. We maken vrienden door ze te delen met de dove vrouwen, uit hun gebaren hopen we op te maken daar het ze heeft gesmaakt.

Uiteindelijk komen we om 7 uur aan op het busstation in Vientiane de hoofdstad van laos. De strijd over degene met de langste adem begint al in de bus als de blikken worden gewisseld met de tuktuk chauffeurs, zij willen geld verdienen wij zo goedkoop naar het centrum. We besluiten onze krachten te bundelen met 6 andere reizigers, en zo lukt het ons om voor een schappelijk prijs richting het centrum te komen: zij zeggen 20.000 p.p wij 10.000, wij wachten totdat ze na een kwartier ons toch voor onze prijs naar het centrum brengen. De hippie chinees wil op laatste moment ook met ons mee iedereen kijkt elkaar aangezien hij al een redelijke reputatie had opgebouwd in de bus. Hij gaat gelukkig voor inzitten, arme chauffeur. Hij probeert af en toe tijdens het rijden de arm van de chauffeur te pakken om een sigaret tussen z'n vingers te steken. De veiligheid gaat er in ieder geval niet op vooruit.

We komen uiteindelijk aan in het centrum en gaan op zoek naar een acceptabel onderkomen. Het is al donker dus er wordt ons al meerdere malen wat geestverruimende middelen aangeboden, het lukt ons toch om te weigeren al wil je natuurlijk de teelt van lokale producten wel aanmoedigen. Maar we houden ons vast aan wat onze ouders geleerd hebben. Maar goed terug naar de realiteit we vinden een acceptabele slaapgelegenheid. We zoeken langs de straat een eet plekje en passeren onderweg wat in de war geraakte mannen met iets te korte rokjes. Maar goed een spannende nacht zoeken we niet dus houden het op fried Rice en een papayasalade. Moe en voldaan zoeken we ons bed morgen wacht namelijk het volgende busdagje op ons. Ik mis de trein Zwolle-Utrecht: in een klein uurtje het halve land door...