Laos en Thailand

Hoi!

Nog twee weekjes te gaan, gaat snel.. Al ontmoette we een stel op huwelijksreis, die in totaal maar 2 weken hebben. Dus zo weinig is het toch weer niet. Het voelt ook een beetje alsof we nu echt op vakantie zijn, want de eilanden zijn fantastisch. Nu zijn we op Ko Phi phi, een klein eiland met 'blonde' stranden, koraal en veel vissen ( en haaien waar we gisteren mee hebben gezwommen). Rots kliffen en prachtig uitzicht. Ons 'resort' biedt een privé strand incl hangmatten, een huisje met zeezicht en super gave wandelingen door de binnenlandse jungle.
Tijdens een wandeling vanmiddag werden we eerst opgehouden door een horde apen, 3 mannetjes kwamen stoer naar ons toegelopen op het smalle jungle paadje, dus wij hebben ons toen toch maar teruggetrokken. 10 min later waren ze vertrokken naar een stiller plekje en konden we de tocht vervolgen.
Het vervoer op het eiland gaat dan ook enkel per boot, de binnenlanden zijn niet geschikt voor auto's.. Wel grappig om per boot naar je resort te worden gebracht :)

Maar goed, we hebben nog niets verteld over Laos! Het was eerst heel warm, daarna heel veel bus, toen heel gaaf. Middenin een natuurpark vol kliffen van limestone was een klein schattig traditioneel dorp. Dat wil zeggen, huisjes op palen, rondrennende honden, kippen, varkens en buffels omgeven door rijstvelden en bergen. Daar waren we niet zonder reden, er was nl een 7.5 km lange grot die op sommige plekken 100m hoog was en bekend stond als een van de engste grotten. De rivier had zich een weg gebaand door een berg en zo is de grot tot stand gekomen. Op een boot konden we de grot verkennen en halverwege uitstappen om wat verlichte stalagmieten te bekijken. Heel gaaf om zo snel door een donkere grot te gaan!
In het zuiden van Laos hebben we een 3daagse scooter trip gedaan en we hadden deze keer allebei een eigen scooter. Uit de drukke stad weg was het rustig en beklommen we gestaag het bolaven-plateau. Hier zijn allemaal koffie en thee plantages en aan aantal indrukwekkende watervallen. De wegen naar de watervallen waren modderig en glibberig en daardoor een avontuurlijk alternatief op de geasfalteerde wegen. De eerste nacht bleven we in een suf dorp dat weinig interessants te bieden had. Gelukkig was er een restaurant tegenover, helaas hadden ze 2 drukke honden en viel het licht uit. De tweede nacht was beter, Tad Lo staat bekend als chille plaats en sommigen blijven er maanden hangen. Geen idee waarom. Het was wel gezellig hoor, we ontmoetten 2 stellen die we al eerder hadden gezien en hebben samen gegeten. We zaten bij een familie die samen met de gasten wil koken en eten. Het was ook echt overheerlijk en interessant om met een local te kletsen over school dingen, kinderbijslag e.d.
Te close moet je trouwens niet worden met de locals, een facebook vriend heeft me na een paar gezellige berichten nu om geld gevraagd..

En toen vlogen we hier heen! Nog een paar eilanden voor de boeg en dan naar Bangkok vanuit waar we na wat sightseeing donderdag 11 julie naar Nederland zullen vertrekken..

Tot binnenkort!

Het harde leven van een backpacker - een reisdag

Luang Prabang - 7 uur 's ochtends, voordat we goed en wel onze tassen hebben ingepakt staat onze tuk-tuk chauffeur al te popelen om ons richting het bus station te brengen. Hij geeft al enkele keren aan wat een prima eetgelegenheden het busstation herbergt. Over ontbijten hoeven we volgens hem geen enkele zorgen te maken. Zodra onze tassen ingepakt zijn start hij de motor om te vertrekken. Alleen dan blijkt dat onze 16 jarige hostel manager onze kamer nog moet checken. De chauffeur gooit er een paar gebrekkige "oh my god's'' uit. Na een paar keer checken en telefoontjes plegen geeft de jongen zijn fiat, we mogen vertrekken. Wij blij chauffeur blij, klein managertje  minder blij, want die was er inmiddels wel achtergekomen dat we de bus tickets niet bij hem geboekt hadden. Hij kon fluiten naar z'n commissie en wij naar zijn glimlach (maar wat wil je als dertig procent bij de ticketprijs opgooit). Waarschijnlijk was dat ook de reden dat meneer tergend traag de kamer ging controleren en vervolgens zogenaamd wat telefoontjes moest plegen. Een kwartier later kwamen we op het busstation aan. We waren 45 minuten te vroeg, maar toch wilden de busjes mannen onze bagage zo snel mogelijk in de laadbak gooien, om vervolgens wel een halfuur te laat te vertrekken. Maar wij namen rustig de tijd om onze tassen in de sealbags te stoppen en ze vervolgens te voorzien van een degelijk slotje. Verhalen over miniatuuraziaten in laadruimtes die bagage ''controleren'' wilden wij liever voorkomen. Om 8 uur startte de buschauffeur de motor en iedereen rent naar binnen om er vervolgens achter te komen dat het gros verkeerd zit omdat ze hier in Laos dus de nummers op de achterkant van de stoel zetten terwijl ze wel voor de zit plek daarvoor bedoelt is. Maar uiteindelijk zit iedereen klaar voor vertrek. Maar deze chauffeur heeft geen haast en gaat weer naar buiten om nog eens rustig een sigaretje te roken. Hij laat iedereen rustig een half uurtje wachten. Om half 9 begint dan eindelijk onze 10 uur durende rit door de bergen van Laos.

We reizen dan wel in een heuze VIP bus. Of anders gezegd een roestbak die in mooie kleuren is overgespoten en waar heel groot VIP op de ramen is gespoten. Eenmaal onderweg merk ik al snel dat er een bejaarde chinees met ADHD voor mij heeft plaatsgenomen. Hij heeft een mooie rooie pet op en een hippie spijkerbroek (jaja strak boven wijd onder),  en maakt graag foto's van passagiers met zijn paarse canon coolpix. Na een uurtje onderweg te zijn, geen seconde stilgezeten trouwens, begint uit gebreid zijn buurvrouw te masseren. Het hele gebeuren ziet er nogal lomp uit. Gelukkig gaat de tijd al wel wat vooruit en na 2,5 trakteren Lisanne en ik ons op een typisch Laos baguette met la vache quiri (smeerkaas dus). Ja als de Fransen iets koloniseren doen ze het goed, met als gevolg Aziaten met een stokbrood in de ene hand en een bord rijst in de andere. Als Nederland het beetje goed had gedaan hadden we in Indonesië tenminste hutspot en boerenkool kunnen eten.

Als we eenmaal weer onderweg zijn lijkt het de buschauffeur een goed plan om wat plaatselijke hits op te zetten, een mooie reden voor ons om wat minder plaatselijke muziek op onze oren te plaatsen.  Wonder boven wonder lijkt onze vreemde hippie chinees van boven de 60 er wat rustiger door te worden. Tijd om even onze ogen te sluiten en af en toe een blik te werpen op het prachtige landschap wat aan ons voorbij trekt. Steeds meer begint te blijken dat Laos een prachtig land is. Er doemen naast de weg avatar-achtige rotspartijen op, bekleed met een mantel van jungle waarop alle tinten groen aanwezig zijn. Af en toe passeren we dorpjes met houten huisjes en een waterput waar Unicef op staat. Dan kom je erachter dat het arme Laos van een paar decennia geleden nog niet helemaal verdwenen is. Hierdoor behoudt het land nog wel zijn eigen sfeer in de meeste plekken wat vaak in Thailand ver te zoeken is.

Inmiddels zijn we al 8 uur onderweg, Lisanne heeft af en toe haar misselijkheidsmomentjes maar verder is het nog niet vervelend. (Kan ook komen door de stukjes groen varkensvlees in onze gratis lunch, een overheerlijke kom noodlesoep). Owja als iets gratis is hebben locals en Chinezen de neiging een rij te negeren zodat bijna letterlijk de kommen uit je handen worden gepakt. Ik verdenk eigenlijk vooral de Chinezen ervan. Blijkt toch een erg onbeschoft volkje te zijn dat in een eigen wereld leeft en doen alsof ze het overal voor het zeggen hebben. Zelfs veel thaisen vinden chinezen erg naar en zelfs een ware plaag bleek uit een paar gesprekken afgelopen tijd.

Ondertussen blijkt al snel dat we de negen a tien uur niet gaan halen, op principe geen probleem aangezien we daar toch al rekening mee hadden gehouden. Waarschijnlijk heeft ooit op een zonnige dag met wind mee ergens op een maandag in de koele periode een bus deze tijd gehaald en beschouwen ze dit maar als praktisch mogelijk en als richtlijn. Maar we hadden gehoord dat de bus dit bijna nooit haalde. Ondertussen heeft onze hippie chinees ook niet stil gezeten. Nadat hij een rustmomentje had gepakt probeert hij meerdere malen een conversatie te starten met twee westerse doven vriendinnen, ook nog eens in het chinees. Het is al te raden wat volgt zijn ongemakkelijke conversaties die snel stokken. Gelukkig vind hij nog steeds vreugde in het schieten van plaatjes van passagiers in de pauze's. Er valt veel te zeggen over de beste man maar het houdt de reis wel interessant. In de pauze's doen wij ons vaak te goed aan waterkastanjes, fantastisch stukje fruit/noot ziet eruit als een gekookt ei en smaakt naar lychee en kost niks. We maken vrienden door ze te delen met de dove vrouwen, uit hun gebaren hopen we op te maken daar het ze heeft gesmaakt.

Uiteindelijk komen we om 7 uur aan op het busstation in Vientiane de hoofdstad van laos. De strijd over degene met de langste adem begint al in de bus als de blikken worden gewisseld met de tuktuk chauffeurs, zij willen geld verdienen wij zo goedkoop naar het centrum. We besluiten onze krachten te bundelen met 6 andere reizigers, en zo lukt het ons om voor een schappelijk prijs richting het centrum te komen: zij zeggen 20.000 p.p wij 10.000, wij wachten totdat ze na een kwartier ons toch voor onze prijs naar het centrum brengen. De hippie chinees wil op laatste moment ook met ons mee iedereen kijkt elkaar aangezien hij al een redelijke reputatie had opgebouwd in de bus. Hij gaat gelukkig voor inzitten, arme chauffeur. Hij probeert af en toe tijdens het rijden de arm van de chauffeur te pakken om een sigaret tussen z'n vingers te steken. De veiligheid gaat er in ieder geval niet op vooruit.

We komen uiteindelijk aan in het centrum en gaan op zoek naar een acceptabel onderkomen. Het is al donker dus er wordt ons al meerdere malen wat geestverruimende middelen aangeboden, het lukt ons toch om te weigeren al wil je natuurlijk de teelt van lokale producten wel aanmoedigen. Maar we houden ons vast aan wat onze ouders geleerd hebben. Maar goed terug naar de realiteit we vinden een acceptabele slaapgelegenheid. We zoeken langs de straat een eet plekje en passeren onderweg wat in de war geraakte mannen met iets te korte rokjes. Maar goed een spannende nacht zoeken we niet dus houden het op fried Rice en een papayasalade. Moe en voldaan zoeken we ons bed morgen wacht namelijk het volgende busdagje op ons. Ik mis de trein Zwolle-Utrecht: in een klein uurtje het halve land door...

Kayak, speedboot en Laos!

Hoi!

We hebben veel te lang gewacht met het schrijven van een nieuwe blog, de verhalen stapelen zich maar op. Dus deze keer een lang stuk met (zeker op het eind) wat mooie avonturen erbij!

We waren gebleven bij Sukothai, waar we tempel ruïnes gingen bekijken, daar kan ik kort over zijn want na Ayathuya was dat niet heel bijzonder meer. Die avond gingen we met wat Fransen eten en hebben we daarna met hun de avond doorgebracht met Thaise lekkernijen: insecten. Wat gefrituurde wormpjes, verschillende maten sprinkhanen en kakkerlakken, alles moest geproefd. Voor mij smaakte alles goed alleen de dikste kakkerlak durfde ik niet aan. Geert vond het wormpje al heel wat en heeft het daar bij gelaten.

De volgende dag verder naar het noorden om de stad Chiang Mai aan te doen. Dit is een toeristisch oord maar desondanks een relaxte stad geworden. Het ia na Bangkok de grootste stad van Thailand maar daar is vrij weinig van te merken gelukkig. Om bij te komen van alle ruines wilden we onze kookskills testen en hebben we in een cursus 6 verschillende gerechten gemaakt en gegeten. Propvol, maar allemaal super lekker. We gingen eerst naar de markt om ingredienten te kopen en uitleg te krijgen over de lokale kruiden en daarna gingen we aan de slag. Curry's, vissoep, kokosmelk van allea gedaan. Vooral het toetje mango met sticky rice was overheerlijk!!
Verder hebben we lekker met de scooter rondgereden, leuke meertjes gevonden en toch maar weer tempels bekeken. Chiang Mai is ook een goeie plek voor hikes, rafting en kayaktrips maar voor ons zag het er nog niet mooi genoeg uit.
Daarom gingen we verder naar Pai, en dat was het meest relaxte oord van heel Thailand. Klein, geen grote resords, midden tussen de bergen, kleine straatjes etc. Wij zaten in een schattige bungalow met hangmat voor de deur va waaruit je uitkeek op de rijatvelden. Klinkt fantastisch toch? En als we dat uitzicht zat waren konden we een duik maken in het natuurlijk (=zwarte) zwembad... Als klap op de vuurpijl was er ook een algemene keuken waar we onze kook lessen konden toepassen. Op de markt spullen gekocht en daar 2 keer een lekkere curry van gemaakt.
We hebben een spectaculaire motor rit gemaakt over een smal ongeasfalteerde weg steil omhoog met gaten en modder waar Geert zijn rijkunsten kon showen. Het ging allemaal goed en we mochten daarna wel even bijkomen met een drankje. Het leuke van Thailand is dat sommige dingen soms zo anders lopen weer. Bij het kleine cafe'tje langs de weg kregen we spontaan sap, maar ook fruit, snacks en wijn! Wij vroegen ons wat angstig af hoeveel ons dit ging kosten, maar het bleek dat we een eigen donatie konden geven! En zo zaten we heel relaxed omgeven door allerlei lekkers tussen de groene bergen van Pai...

Maar het werd ook wel tijd voor wat echte actie! Een dag kayakken stond op het programma, 32 km lang. Hier in de bergen is dat natuurlijk niet een beetje peddelen door kabbelend water, nee dit is uitkijken bij stroomversnellingen, zorgen dat je niet tegen de grote stenen op knalt en kapseisd! De pai-rivier schijnt een van de beste plekken te zijn om te kayakken. Voor de lunch was het nog redelijk rustig gebleven en konden we alvast wat oefenen. Helaas was Geert al wel 1 keer omgegaan, maar na enkele minuten zat hij weer stabiel in zijn kayak. We konden goed om oins heen kijken naar de jungle, en hebben veel vlinders en vogels gezien, onder andere de felblauwe Ijsvogel! Na de lunch kwam met actievere gedeelte met 15 stroomversnellingen. Geert is nog 2 keer omgevallen toen de sensatie hem iets te veel werd. Op het eind waren we heel voldaan maar waren onze armen nog nooit zo zuur geweest...

Nu we het noorden van Thailand hadden verkend werd het tijd om het zuiden maar eens aan te doen en oo de Thaise stranden te relaxen. We hadden nog geen idee waar we precies naar toe wilden, maar we hadden sowieso een klein busje, grote nachtbus en een trein nodig en zouden zo'n 24 uur bezig Zijn voor we de eilanden zouden beriken. Dus we hadden vast de bussen geboekt. Het zat toch nog niet helemaal lekker, want waar zouden we nou naartoe gaan en zuid Thailand ia ook zo groot! In het restaurant waar we gingen lunchen hadden we nog een praatje met de eigenaar de we intussen al wel kende. Hij vertelde dat er een storm kwam naar de eilanden. Wij opzoeken en jahoor, geen kleine boten de komende week.. Het was een half uur voordat de bus ging en nu wisten we het helemaal niet meer. Geert raapte zijn moed bijeen en ging proberen of we het geld terug konden krijgen van de busmaatschappij. Wonder boven wonder was dat gelukt en zo zaten we met alle spullen in een koffietentje en opnieuw planloos. Toen kwam weer die gedachte in ons op.. Laos.. Al zoveel verhalen over gehoord en het is nu zo dichtbij.. Dus wij terug naar de maatschappij en vroegen of we dezelfde dag naar Laos konden. Even bellen en jahoor, en 10 minuten later zaten we in de bus naar Laos!
10 uur bus, slapen, naar de migratie dienst, nieuw visa en op de speed boot naar Lang Prabang. Nu is een speedboot in Laos niet hetzelfde als een speedboot in Nederland. Ja, de snelheid wel, maar het comfort.... Zie de foto's maar die we zo gaan uploaden.
En die speedboot wordt ons volgende verhaal. Hij deed het namelijk niet. We waren net een half uur onderweg van de 7 toen de motor stil viel. Onze 3 Amerikaanse metgezellen zagen het al meteen niet meer zitten en bleven klagen over hoe verschrikkelijk de dag wel niet was en dat ze terug wilden en nog meer. Geert en ik vonden het allemaal wel grappig en genoten van de grandioze omgeving. Goed, de motor deed het dus niet. Na tig keer proberen heeft de motorman ons naar de kant gepeddeld waar een steile moddermuur ons te wachten stond. Ga er maar uit, gebaarde hij. Uhhh hun? Het kon toch en dus stonden we tot over de enkels in de modder. 1 Amerikaan en 1 iets wat stevige jongen bleven in de boot en hielden ons op de hoogte van de gang van zaken. We hadden al snel door dat het langer kon duren dus klommen we naar boven waar een maisveldstond. Zonder de wind en met de felle zon was het belachelijk heet. Dus toen onze motorman bleef bellen, meerdere andere mannetjes kwamen maar ook weer weggingen, liepen we nog maar wat verder naar boven om onder de grote bomen te schuilen. Geert kwam met het idee om op fruit jacht te gaan, want we zagen meerdere bomen met grote vruchten eraan. Gelukkig zagen we een Joekel van zo'n 20 cm doorsnee en we namen onze trofee mee naar de Amerikanen. Wat is het en hoe te openen? Gewoon met grof geweld blijkbaar en dan heb je opeens de grootste zoetste grapefruit ooit in je handen! Hierna hoorden we plots een geluid en bleek dat onze motor weer aan stond! Anderhalf uur wachten, maar dan heb je ook wat. We moesten nog zo'n4 keer de boot uit terwijl de motorman een kleine reparatie uitvoerde,maar we bereikte lang prabang uiteindelijk om7 uur. Het was een super mooie en spectaculaire dag!

Nu liggenwe in een mooi café aan de Mekong-rivier te relaxen van dit alles en bedenk ik me dat we de volgende keer echt sneller een blog moeten schrijven...;)
In Nederland iedereen succes met de laatste weken en tentamens!

Groetjes!

Doei Indonesië, hoi Thailand

Hoi allemaal,

We horen allemaal berichten dat jullie nog altijd met handschoenen aan fietsen. In Thailand is het zowaar nog warmer en loopt het tegen de 40 graden. Zo af en toe verlangen we dan wel naar een koude Nederlandse bries. Gelukkig helpen ijsjes en koude biertjes ons er doorheen..
Tegen het einde van onze reis in Indonesië hadden we nog drie dagen om op te laden voor we naar Thailand zouden vliegen. Het was een goede keus om naar Lombok te gaan. Super rustig, nog geen resorts, ongerepte natuur en prachtige stranden met heerlijk zeewater, dat turquoise van kleur was en waar we vaak als enige waren(!), zo gingen die drie dagen snel voorbij. Volgens moesten we terug naar Bali omdat vandaar onze vlucht naar Bangkok ging. De boot terug naar Bali was de ergste trip die we meegemaakt hebben: vier uur lang snoeiharde indonesische karaoke van erbarmelijke kwaliteit, waar helaas onze oordopjes totaal niet tegen bestand waren.
We hebben die nacht overnacht in het Lloret van Bali, Kuta. Samen met een andere Nederlander hebben we toch die avond maar een van de grootste discotheken van Kuta aangedaan om wat gratis cocktailtjes te nippen (Een of andere vreemde actie om klanten te lokken).
De volgende dag kwamen we om 3 uur aan in Bangkok waar onze taxi en bus er vier uur over deden om ons bij het busstation te brengen. Ze hebben namelijk vreemde stoplichten die voor de ene kant heel lang op groen staan en voor de andere slechts 10s, teveel auto's en te kleinen wegen, en dan is 10 kilometer op eens een heel end. Uiteindelijk kwamen we om 9 uur s' avonds na zo'n 23 uur reizen over 2 dagen aan op onze bestemming Kanchanaburi. Een plaats die bekend staat om de brug over de river kwai. De brug is een gedenkplaats geworden voor de spoorlijn die krijgsgevangenen in WOII moesten aanleggen van de Japanners. We hebben de brug zelf bezocht, een grote oorlogsbegraafplaats en een museum. De dag erna zijn we naar een waterval van zeven verdiepingen geweest (dus 7 kleine watervallen bij elkaar waar je iveral kan zwemmen) met twee nieuwe Amerikaanse vrienden. Het was prachtig, we konden zelfs een heel stuk afdalen in de waterval waar het minder steil was. Ook apart was dat er allemaal vissen zwommen, oa die van de fish spa's die het eelt van de voeten eten, stil staan in het water zat er dus niet in;) het stond bekend als een van de mooiste van Thailand en het was de mooiste waterval die we hadden gezien. Het was de scooter van totaal 140 kilometer meer dan waard, zelfs de lekke band op de heenweg precies voor een repairservice in the middel of nowhere kon het niet verpesten. Een oud mannetje die geen woord Engels kon had ons toch in 15 minuten weer op de weg. De volgende dag zijn we naar Ayuthaya gegaan, een stad vol tempels en veel te veel nare straathonden die vooral toeristen op de fiets (wij) het leven zuur probeerden te maken. Onze Nederlandse fietsbenen kwamen zeker van pas toen 's avonds laat een heel elftal ons blaffend bestormde. (Zie foto's voor de rassen die waarschijnlijk direct uit de hel zijn komen lopen) Met kloppend hart kwamen we bij ons hostel aan. Vrezend voor een ander stel waar we wat mee hadden gedronken die lopend terug moesten. Gelukkig zagen we ze volgende ochtend bij het ontbijt. Ze hadden de hele troep van te voren zien staan en waren maar een blokje om gelopen. Bij daglicht hebben we gelukkig wel heel wat mooie bouwwerken mogen aanschouwen, de ene nog mythischer dan de andere.
Nu zitten we in sukothai, en andere plek die bekend staat om de mooie tempel ruïnes.

Oja, even wat verschillen tussen Thailand en Indonesië:
- in Thailand draagt iedereen normale westerse kleren, er zijn zelfs korte broeken te koop, alleen de monniken dragen hun eigen kledij
- in Thailand weten ze hoe ze netjes moeten rijden en gebruiken ze de toeter niet meer elke 5 seconden
- Indonesië was veel groener, vol met palmbomen. Hier is het droger
- mensen lachen hier minder, mijn zijn wel onwijs beleefd en daardoor schattig.
- meer toeristen in Thailand, al is het wel duidelijk laagseizoen. Ook veel die van hun pensioen genieten, het ene mannetje anders dan het andere..

Groetjes uit Thailand!

Java, Bali en.. Lombok!

Hoi,
Zoals beloofd een bericht vanuit Bali! Op dit prachtige maar ook toeristische, plotseling engels sprekende, te dure eiland hebben we ons al een paar dagen goed weten te vermaken. Eerst even over de tocht naar Bromo die we in Malang hebben gedaan.
Het was vooral vermoeiend om van 0.00 tot 12.30 in een jeep te zitten over een echt onwijs bobbelige weg. Slapen zat er niet echt in. Maar het werd beloond door een prachtig uitzicht bij zonsopgang: Zo'n 4 vulkanen vlak naast elkaar met de ochtend wolken ertussen. Daarna zijn we richting de rokende krater gelopen. Je kon een heel stuk om de krater heen lopen, waarbij je eigenlijk precies op het randje liep. De terugweg hebben we ons eigen pad gecreëerd langs de helling van de krater was waardoor we al glijdend weer beneden kwamen.
Diezelfde middag zijn we in de trein gestapt voor een rit naar de rand van Java omdat we daar met de boot naar Bali konden. Het werd een 7uur durende rit tussen alle locals. Bij elke stop komen er zo'n 10 verkopers de trein in om nasi, kroepoek, drinken en andere snacks te verkopen. Van een man die wat Engels kon begrepen we dat de regering het had verboden, maar dat daar niets van aangetrokken wordt. Ergens is het ook wel irritant, want alles wordt eerst op je schoot geworpen dus ze kan er echt niet omheen. Aan de andere kant is het ook wel gewoon erg leuk! Wij waren gevallen voor wat rechthoekige dingen dat op stukken cake leek. Daar hadden we wel zin in. We waren natuurlijk veel te naïef. Het was al gek dat ze er een soort saté saus overheen gooiden, en toen we een hap namen bleken het grote stuken tofu te zijn... Ach ja heeft ook wel wat :p
Na deze lange lange dag, we waren 23 uur wakker, en hadden daarvoor maar 2 uur geslapen, kwamen we helemaal gaar aan in de place-not-to-be Bangiwangi (of iets dergelijks) en daar kwamen we ook terecht in het meest waardeloze hostel ooit. Uit het kleine hokje werden nog snel de sigarettenpeuken uit de badkamer geraapt terwijl wij keken naar de 2 dingen die vast ooit op matrassen hadden geleken. Gelukkig waren we zo moe dat we ook op deze met stof beklede planken konden slapen. De volgende ochtend was het vroeg wegwezen!
De boot was slechts een uurtje en toen was het nog een kwestie van zorgen dat we in Ubud zouden komen. Een bus zou ons in 4 uur naar denpasar brengen en vanuit daarna men we de taxi, na weer een reis dag eindelijk op bestemming!
Deze keer kwamen we terecht bij een homestay, wat wil zeggen dat we bij mensen thuis gingen slapen die een appartement oid hebben gebouwd. Onze host had 2 kamers maar wij waren de enige daar. Het was een leuk optrekje met een kleine tuin van alle drukte vandaan. Want het is er wel druk, super veel toeristen en de prijzen zijn er ook naar..
Het was wel een opluchting om even geen gebeds geschal te horen. Hier zijn ze namelijk hindoeïstisch. Heeel veel tempels en allemaal bloem offers zie je op elke hoek van de straat wat wel voor een andere sfeer zorgt.
We hebben 2 keer een tocht met de scooter gemaakt over het eiland. De eerste keer door het binnenland via de rijstvelden en het heuvelachtige landschap door naar een grote tempel. Leuk om te zien die tempel maar niet reuze indrukwekkend. De omgeving zelf was nog het mooiste! De dag erna was het plan om naar een strand te rijden, maar nadat we een kwart van de kust af waren gegaan bleek dat dat toch niet zo makkelijk was. Zandstranden waren (behalve in Iloiret-achtige plaatsen) ofwel hartstikke smerig, ofwel gevuld met grote stenen zodat liggen er niet in zat...
Diezelfde dag hebben we ons klaargemaakt voor de volgende beklimming! Om middernacht zouden we opgehaald worden om vulkaan Angung te beklimmen. Na enkele uren slaap begon om 1.30 de 4 uur durende klim, uitgerust met hoofdlamp en begeleid door een gids. Het was een hele mooie tocht, ook al zagen we niet veel. Het uitzicht op de verlichte steden werd steeds mooier. Uiteindelijk op de top aangekomen konden we bijkomen met een bak koffie en een klein ontbijt. Langzaam kwam de zon op en toen konden we eindelijk zien waar we waren: aan de rand van de diepe krater! Super mooi was het uitzicht waarbij de de rand van het eiland kon zien, de vulkanen van buureiland Lombok etc. Ook de weg naar beneden was verre van saai. De weg was langer dan we dachten en omdat het zo steil en glad was ook helemaal niet makkelijk. Uitgeput kwamen we 11 uur s ochtends weer bij onze host. Nadat hij een echt goed ontbijt had bereid konden we gaan slapen :)
daarna was het eigenlijk vooral bijkomen,want alle reis dagen en gebrek aan slaap had wel zijn tol. Bali hadden we eigenlijk wel gezien en we wilden graag naar minder dure toeristische gebieden en een fijn strand en hier bleek Lombok de uitkomst voor te zijn. Dus spontaan als we zijn zitten we nu voor 3 dagen op Lombok! En het is een waar paradijs. Lekker klein, groen, nog geen ressorts en het strand vast prachtig maar daar gaan we zo pas naar toe.. Inmiddels hebben we ook alweer nieuwe vrienden ontmoet, een stel uit Noorwegen waar we een avondje mee gekletst hebben.
Donderdag is Indonesië helaas afgelopen en vliegen we door naar Thailand!
Liefs!

P.s. voor de scherpe lezers, het eerste deel was getypt in Bali ;)

Culturele uitstapjes en lokale hoogstandjes

Hoi!

We zijn weer een week verder en dieper de Indonesische wereld ingedoken.
Helaas begon de eerste dag in Yogyakarta niet heel goed, want Lisanne was wat ziek geworden, waardoor we 's middags onze stadstoer hadden afgebroken. Die ochtend hebben we nog wel het paleis van de sultan bezocht, dat was een beetje karig optrekje om eerlijk te zijn, het dansoptreden op een binnen pleintje was dan nog wel aardig. Het mooiste was nog wel de kennismaking met de Indonesische toeristen. Voor grote groepen schoolkinderen waren wij veel interessanter dan het paleis zelf wat na een tijdje wel begon te irriteren, vooral Lisanne die zich al niet meer zo lekker voelde kon er niet meer om lachen. Elke paar seconden kwam er wel weer een deugniet op ons af voor een fotosessie. Het ergste was dat zelfs 40jarige Chinezen ons wilde fotograferen alsof we een dierentuin attractie waren... 'S Middags hebben we doorgebracht bij ons guesthouse dat zowaar een zwembad had.
De volgende dag ging de wekker om half 5 om op tijd bij Borobodur te zijn: een prachtige tempel die ooit midden in de jungle lag, helaas vandaag de dag iets toerist vriendelijker gemaakt maar de tempel zelf was er niet minder mooi om. Zeker als je met ze tweeën over de terrassen kan lopen (de mensen die er waren gingen gelijk naar de top) is het een best magische plek, op zich niet zo vreemd voor de grootste boeddhistische die  al meer dan 1000 jaar staat. In de middag gingen we richting Prambanan een groot hindoeïstisch tempelcomplex. Ook prachtig, zeker omdat we bij een van de grootste tempels we helemaal alleen waren, en dan is het toch allemaal net iets mooier.
De volgende dag was weer een reisdagje we gingen op weg richting tawangmangu een koel bergdorpje vlakbij een vulkaan, waar een fantastische wandeling hebben gemaakt door de binnenlanden van Java, en onderweg een 100 meter hoge waterval niet hebben overgeslagen, en eindigde bij een vreemde tempel. Heerlijk om weer weg te zijn uit de hitte van yogya!
De tweede dag hebben we de plaatselijke bazaar bezocht wat ook een belevenis op zich was aangezien ze hier geen woord Engels spraken.
De laatste dag hebben we hier in de ochtend nog een scooter geleend om naar een kratermeer te rijden waar het helaas weer een stuk toeristischer was al was de rit er naartoe prachtig. Het mooiste was nog van ons verblijf in tawangmanggu was ons slaapplek, we waren uitgekomen bij een groot koloniaal gebouw, waar Soekarno ook geslapen heeft volgens al het aanwezige personeel. We waren ook de gehele tijd de enige gasten. Door een vriendelijke en de enige echte hotelman en lisanne haar nieuwe Indonesische vriendin was het een zeer interessant verblijf. Al was het hotel wel toe aan een zeer grote opknapbeurt (iets met niet durven douchen). Het bleek dat de vrouw van iemand die bij het hotel werkte Nederlands kon en die vond het maar wat leuk om Nederlands te spreken. We hebben een scootertocht door de omgeving gemaakt en heb daarbij van alles over de cultuur gehoord. Het begon al dat ze een uur te laat kwam, heel Javaans dacht ik eerst maar nee, de 1e vrouw van haar schoonvader was overleden. Nog altijd hebben de mannen meerdere vrouwen. Vervolgens bleek zij christelijk en haar man dus moslim, dus ze hoopte maar dat zij de enige vrouw zou blijven... Raar gedoe. Wel heel leuk om te zien hoe de christenen en moslims hier samen leven!
Die avond zouden we de nachttrein nemen naar Malang alleen hebben we dus wel in Solo (grote stad vlakbij tawwangmangu) van 4 tot 11 moeten wachten maar het werd een leuke avond in een studentenrestaurantje/café in Solo.
Op dit moment hebben na een nachttrein ons getrakteerd op een iets luxer verblijf in Malang waar we even rusten om maandag een vulkaan te gaan beklimmen, Bromo wat een van de mooiste plekjes van Java zou moeten zijn!  Vannacht moeten om 01:00 gaan we met een jeep die kant om daar ook de zonsopgang mee te maken!
Verder proberen we steeds meer bij de straat tentjes te eten tussen de locals wat leuke maar ook wat moeizame gesprekjes oplevert. En de namen van de mensen zijn vaak ook zo lastig, of ze spreken het vaag uit, dat we ze bij de thuiskomst vaak alweer vergeten zijn.

Tot volgende keer, dan vanuit Bali!

P.s. Leuk om alle reacties te lezen!

Ontspannen en (motor)fietsen aan het Tobameer

Hoi allemaal!

Nog maar een paar dagen verder, maar we hebben alweer van alles gezien en beleefd. Intussen hebben we het eiland Sumatra verlaten en zitten we in Yogyakarta, Java.

Afgelopen dagen waren we in Tuk-tuk, een plaatsje op het eiland in een van de grootste vulkaan kratermeren ter wereld. Het was er fantastisch. We zaten in een mooi hostel met tuin en gave bomen en heerlijk eten. Daar zaten ook de anderen met wie we naar het tobameer waren gegaan. Dat bleek erg gezellig, want ook de 3 jongens waren van plan om een scooter tocht over het eiland te maken. Nu is het niet zo dat er een scooter verhuur is, nee je geeft aan een random jongen aan dat je een x aantal scooters wil en er wordt in enkele minuten wat dealtjes gesloten met buren en vrienden en dan staan er in no-time scooters buiten.
Met 4 scooters (ik zat achterop bij Geert) scheurden we over het eiland. de weg was erg rustig en best goed. Wel regelmatig kuilen in de weg of stukken waar het asfalt weg was, maar het ging prima. We reden langs de groene heuvels, plantages en kerkjes en hadden natuurlijk steeds uitzicht op het meer en het vasteland. Met z'n 2en gaat het wel snel met de benzine dus moesten we na een tijdje 50 cent uitgeven voor een volle tank.. Meteen kwamen er 2 vrouwen op ons af dat ze een lift wilden naar een begrafenis en zo gingen we met 7 verder.
We hebben nog ergens in helderblauw water kunnen zwemmen en gingen toen soort naar het laatste punt van de rit: Tele een plaatsje op een heuvel waar we goed uitzicht zouden hebben op het eiland en het meer. Tijdens de klim daalde de temperatuur flink en kwamen er meer en meer wolken en jahoor het ging weer regenen. Ook al is het regenseizoen voorbij, er komen nog steeds dagelijks heftige regenbuien naar beneden zetten. Uiteraard waren wij van poncho's voorzien, maar daar hadden onze groepsgenoten niet aan gedacht. Kleumend stonden ze onder een boom te wachten. Je weet nooit hoe lang zo'n bui kan duren dus toch maar door naar de top. Dat was inderdaad niet ver meer en daar konden we schuilen. Met een Indonesisch bakkie koffie (=veel en veel te sterk) warme we op maar bedachten we ook dat als we voor het donker terug wilden zijn(en dat wil je) we ook wel zo terug moesten? Dus toen de regen wat minder heftig was begonnen we de terugtocht. Voor Geert en mij was het heerlijk, zo onder de poncho! Echter, een uur later kondigde een 2e bui zich aan zodat we bij wat mensen die aan de weg woonden moesten schuilen en de lokale palmwijn meteen even konden proeven. Een soort brooddeeg met witte wijn en veel gist. De tijd tikte natuurlijk  door zodat we bij de 3e bui besloten om door te rijden, dwars door de felle tropische regen was wel even spannend! Maar het was wel goed want nu waren we net in het donker terug.
De volgende dag wilden we even lekker bijkomen en aangezien het wel beviel hier besloten we om er een dag langer te blijven. S'avonds gingen we met een hele groep backpackers uit eten in het dorp waarbij alle verhalen werden uitgewisseld.
De derde dag werd het tijd om wat actiefs te doen en hebben we moutainbikes gehuurd. Tussen de rijstvelden, bergen en het meer over smalle paadjes fietsen was niet verkeerd. Al werden we soms wel achterna gezeten door een stel blaffende honden. Er was een hele hoge waterval en het leek ons wel wat om die van dichterbij te zien. En zo liepen we, begeleid door een Indonesische man van over de 50 op blote voeten mooi en steil en glibberig over de stenen kwamen we ook bij deze mooie plek aan.

Na drie dagen werd het helaas tijd om het eiland gedag te zeggen. Om 7h s'ochtends namen we de pond terug en zaten we met weer dezelfde jongens in de bus terug naar Medan. Het was niet minder comfortabel dan de heenweg, maar daar was ook alles wel mee gezegd. Diezelfde dag hebben we de vlucht naar Jakarta genomen. Wat een immense stad was dat zeker in de avond toen we er over heen vlogen overal waar je keek zag je de lampjes van de stad. Eenmaal op de grond was onze indruk van de stad: groot,druk, meteen weer wegwezen. Dus na een nacht namen we lekker vroeg de trein door naar Yogyakarta. De treinreis zelf was prachtig uitgestrekte rijstvelden en bergen maar er was ook een keerzijde we moesten namelijk eerst Jakarta uit en dat gebeurde door de sloppenwijken. Eenmaal in Yogyakarta hebben we een heerlijke plek gevonden om de komende dagen de culturele hoofdstad van Indonesië te ontdekken: tempels, paleizen, marktjes, muziek, dans en als hoogtepunt Borobodur.

Liefs!

Jungle, vleermuizen en busritten

Hoi allemaal!

Om 10 's avonds na een voorspoedige maar vermoeiende reis hebben we de hoofdstad van  Sumatra bereikt. Ons eerste verblijf is een muffig hostel dat gerund wordt door een paar tieners, goedkoop maar een nacht is ruim voldoende. Er blijkt namelijk geen water te zijn dus de wc en douche moeten maar even  een dagje wachten. De volgende dag werden we vroeg gewekt door luid  geweeklaag uit een toren, iets met een ochtendgebed. Best aardige stem had de beste man, maar na 20 uur reizen wilden we toch graag iets anders wakker worden. Na opnieuw ingepakt te hebben stonden we op straat, heel alleen: wat eigenlijk heel vreemd is in een miljoenen stad. Na een minibusje, een groter busje, een brommer met zijtak ( het zijn allemaal even waardeloze chauffeurs, maar als het elke keer net goed gaat en ze rijden lekker door hoor je ons niet klagen) komen we aan in een prachtig jungle paradijs. Eerst even heel lekker in een snel stromende rivier afgekoeld, samen met de enige andere aanwezigen in de rivier: jawel een nederlands stel. Die middag ook gelijk een jungle trek met een gids geboekt voor de volgende dag. Nu we op zo`n mooie plek waren begon het pas echt!
De tocht door de jungle was fantastisch; na 5 minuten hadden we de eerst aap al gespot op 1 meter afstand, het was verbazingwekkend ook nog eens een mooi aapje. Na een kwartier was het alweer raak en oerang oetang met haar jong! Super om te zien, het is ons later zelfs nog gelukt om een oerang oetang een wortel te geven met toestemming van de gids. Verder hebben in jungleriviertjes gezwommen en onder een verkoelende tropische waterval gestaan. De terugweg hebben we geraft. Toen zagen we pas echt hoe overweldigend de jungle is. Grote bebosde steile heuvels rezen op naast de rivier, overal vreemde geluiden en bomen van wel 100 meter waaraan lange lianen hingen.
Om de dag af te sluiten zijn we naar een vleermuizen grot geweest. Waar we een kleine grot verwachten was het een soort lord of the rings ervaring, grote ruimtes afgewisseld met nauwe gangetjes en grote gaten die ons een blik op de jungle gaven. Het feit dat we er als enige er waren maakte het nog mooier. Die avond hebben we samen met een welshman, een fransman en een Spanjaard en busje gecharterd voor onze volgende bestemming: het vulkanische meer danau toba. Na een gezellige maar vermoeiende en krappe (was nog een stel uit Nederland bijgekomen, dus moesten we met 7+chauffeur in een 6 persoonsbusje zitten) reis van 11 uur  zijn we zo net op een mooie backpackers plek uitgekomen, waar we na heerlijk gegeten te hebben onder live Indonesisch gitaarmuziek dit stuk posten.

Hopelijk kunnen we zo nog wat foto's uploaden!

Groetjes!